Auteur: Carla Groen
18 februari 2001
(Op de plaatjes klikken om te vergroten!)

Thuiskomst
Vanochtend om 6.00 uur zijn we weer geland in het o zo koude nederland. Drie weken lang hebben onze darmen al het Afrikaanse eten en drinken weerstaan, maar in het vliegtuig terug hebben we geen vriendjes gemaakt. Terwijl we in diepe rust waren, verspreidde zich een geur door het vliegtuig wat iedereen naar ons deed kijken en wijzen. Op Schiphol konden we nog maar net op tijd de eerste toiletten bereiken en nu liggen we met onze dikke truien in bed en lossen we elkaar om de 5 minuten af op de WC met een grote geurverfrisser in de hand (niet dat het helpt). Africa strikes back, net op het nippertje.

Dankwoord
Bedankt voor al jullie mail en medeleven. Helaas zijn computers in Afrika toch nog steeds hele zeldzame apparaten waardoor het ons niet gelukt is om alle mail daar te lezen en het lukte al helemaal niet om zelf mail te versturen ("hé, man relax, this is Africa, this thing doesn´t work faster than this...") Vandaar maar nu pas een impressie van een ogenuitstekende jaloersmakende fantastische reis:

First encounters
De eerste dagen kamperen aan de oevers van het Naivasha-meer. Vol met papyrusplanten, ibissen en nijlpaarden die ´s avonds uit het water klommen en kwamen grazen op de oevers, vlak voor ons neus. Een sprookjesachtig plekje. In de hitte lopen we door Hell´s Gate en zien van dichtbij giraffen, zebra´s, gazelles, zwijnen, struisvogels en vele gieren. De oudste man van de groep loopt hier een zonnesteek op (7 dagen overgeven en diaree).

Nakuru-meer
Het Nakuru-meer is echt Out of Africa. Daar was het tenslotte dat Robert Redford met zijn vliegtuigje over duizenden opvliegende flamingo´s vloog. Het was een dag van eten en gegeten worden. Een Maraboe verorberde op zijn gemak een flamingo en had wat last met de lange poten naar binnen te werken.

Voedertijd
In dit park was het ook dat we plotseling werden opgeschrikt door een hele troep bavianen die duidelijk zeer in paniek waren. Veel gegil en gekrijs en toen zagen we het : De bavianen stonden in een grote kring om een python heen die net een ree-bokje aan het wurgen was. Het arme beestje leefde nog toen we het zagen en zijn vriendjes-reebok stonden nog verbouwereerd toe te kijken. De bavianen vonden het erg interessant en stonden als oude mannetjes op gepaste afstand het hele wurgproces te bekijken. Ik heb verder de hele vakantie nagedacht over hoe zo´n slang in godsnaam zo´n reebok naar binnen gaat werken (met horens en al ???)

Do it the maasai way
En toen.. 6 dagen met de Masai-krijgers de wildernis in. We lopen door prachtig tropisch bergwoud en over de savannen, ver van alle beschaving vandaan. Het enige wat we af en toe tegenkomen is een manyatta (een rondje van lemen hutjes waar de masai tijdelijk wonen. Deze mensen hebben nog niet vaak blanken gezien dus de kindertjes hollen ons gillend tegemoet en we moeten erg veel zwaaien en merken dat zij ons net zo bekijken als wij hun. Er wordt veel gniffelend achter handen gelachen om onze blanke koppies, onze kleding en blauwe ogen. Tijdens de tocht slapen we onder klamboe´s onder de sterrehemel en wassen ons in riviertjes die we tegenkomen.

"Hallo geitje, ik weet hoe jij er van binnen uit ziet"
Hoogtepunt (ook voor de masai zelf) is het slachten van een geitje. Opeens zijn er drie extra masai-mannen bijgekomen die maar al te graag meehelpen om het beestje uit te pellen zodat ze zelf een heerlijk gratis maaltje mogen meepikken. Het vuur wordt op traditionele manier aangemaakt met het rollen van stokjes en ze drinken het bloed van het geitje zo op vanuit een drinknapje gemaakt in de keel. Zelfs Nannie heeft het hele proces kunnen aanzien, terwijl ze anders zelfs al flauwvalt van een sneetje bloed in haar eigen vinger... ´s avonds is het dus feest. Een echt geitenmaal en als toetje soep gemaakt van de kop. In de soep zitten allerlei kruiden waardoor onze krijgers wat high zijn geworden. Tot diep in de nacht wordt er in het donkere woud gedanst en gezongen door 8 zwevende gebitten.

Amboseli park
Na de Masai tocht gaan we nog even echt safarieën in Amboseli. We zetten onze tenten op midden in het park en moeten ze zó neerzetten dat de olifanten er niet tussendoor kunnen lopen (of erger nog, er boven op kunnen gaan staan). We zien ze dan ook echt...de olifanten en nijlpaarden die langs onze tenten komen wandelen en de hyena´s die ´s nachts om onze tent snuffelen. Als bijdrage aan de feestvreugde vertellen de kok en de chauffeur bij het kampvuur horrerverhalen van een dolle olifant die een tent met man en al in een boom had geslingerd. Slaap lekker en...tip van oom Piet: kom nóóóóóóit je tent uit als je ´s nachts beesten hoort.... In dit zelfde park zien we vele kuddes olifanten, zelfs een keer wel 140 tegelijk (veel pasgeboren mini-olifantjes die met gemak onder de buik van moeders lopen met hun slurfjes nog in de kreukels).

Dit park ligt op meer dan 100 km van de kilimanjaro af, maar iedere avond zien we die pukkel met die witte kop al dreigend en beeldschoon liggen in de verte. Wat een enorme berg en zenuwachtig denk ik steeds...god, die moet ik straks op... Kreet vanaf dat moment: Wij zullen die pukkel wel eens even uit gaan knijpen..speciaal om de motivatie weer wat op te krikken.

Een nat voetje halen
In Moshi hebben we een rustdag voordat we de kili opgaan en die dag gebruiken we om de rijstvelden van Tanzania in te trekken. Hilariteit alom bij de bewoners. Blanken die moeizaam balancerend over de kleine dammetjes van de velden proberen zich een weg te banen, zonder tot hun knieën in het rijstewater te belanden. Al gauw verdwalen we lichtelijk en de mensen in het rijsteveld zijn maar al te bereid ons te redden. Onder luid gelach worden we naar veiligere oorden gebracht en komen in een schitterend bos terecht en moeten weer rivieren overwaden (Pim heeft gesprongen...en heeft het gehaald, met bijna droge voeten !!) De kili ligt nu toch wel erg groot voor ons..

Klimmen
De kilimanjaro beklimming is de eerste 4 dagen ongelofelijk mooi. We lopen eerst door prachtig nevelwoud waar alle bomen onder de baardmossen en varens zijn bedekt. Daarna komen we plotseling door een woud van reuze heide van 6 meter hoog. Dan veranderd alles en zijn er opeens bomen van reuze kruiskruid..En het laatste stuk lopen we door verlaten steenwoestijn en bereiken we al zuchtend en steunend de kibo hut op 4750 meter. Daar begint de hoogteziekte zijn tol te eisen. JanKees en Martin klappen van het een op het andere moment compleet in en kunnen maar met moeite de kibo hut halen. De rest van de groep heeft toch wel moeite met ademhalen en slapen lukt daar al helemaal niet meer.

6 van de 8
Die zelfde nacht (24.00 uur) beginnen dan ook helaas maar 6 van onze groep van 8 met de klim naar de top (JanKees en Martin blijven heel verdrietig achter in de kibo hut en dalen daarna zo snel mogelijk af tot 3700 meter, waar ze zich langzaamaan weer een beetje beter beginnen te voelen). Het is 6 uur lang in het donker recht omhoog klimmen en bij elke meter stijgen beginnen we ons beroerder te voelen. Iedereen van ons is wel misselijk en duizelig en velen hebben hoofdpijn. We kunnen niet meer lachen en helaas...ook mij is het zingen daar vergaan.
Ik moet overgeven. Vol paniek denk ik...o jee, nu gaan de gidsen mij terugsturen. Maar Okke de reisleider had gezegd dat drie keer overgeven normaal is, en dat je pas bij de vierde keer moet denken aan teruggaan. Ik had dus nog een paar keer te gaan....
De gidsen vinden op dit moeilijke moment een goede manier om ons verder omhoog te krijgen...Ze zingen en dansen ons omhoog. Zingen over de Kilimanjaro (polle polle = langzaam langzaam) en de Uhuru-peak die we moeten halen en terwijl wij snakken naar adem en vechten tegen de misselijkheid, staan zij te swingen om ons heen.

Het hoogtepunt
Om 6.00 uur ´s ochtends staan we op Gillmanns point (5681 meter hoog) en zien tussen de ijsgletsjers de zon opkomen boven de Mawenzi-piek. Het is zo adembenemend (letterlijk) mooi dat ik lekker even een potje heb staan janken... Deze top was het hoogtepunt voor iedereen, ook al was het nog 200 meter naar de echte top.

De top
Natuurlijk volbrengen we die 200 meter nog, met z´n allen! Op dat punt ging het met mij alweer een stuk beter maar toen zakte Tom, Joop en Pim volledig in. Met z´n hoofd leunend op mijn rug heeft Pim zich zwaar ademend en erg beroerd in twee uur naar de Uhuru-peak gesleept. Een prachtige wandeling langs de ijsmassa´s en door de sneeuw met de opgaande zon...maar pimmie had er niet veel oog voor. En daar sta je dan, hartstikke koud en vermoeid en je kijkt op alle wolken en op heel Afrika neer....... We hebben het gehaald !! 5895 meter hoog !!

En ...Wie heeft nou wie uitgeknepen....

Dezelfde dag nog dalen we weer af naar 3700 meter en vinden JanKees en Martin weer redelijk hersteld in de Horombo-hut. We vieren het met veel bier en veel slapen...

't is voorbij
Nog een dagje dalen daarna en dan is het toch echt over voor ons allemaal. En nu... maar snel weer mijn warme nestje in en beter worden. Zodra we weer boven jan zijn, laten we wel weer wat van ons horen..